W sieci można znaleźć wiele ogłoszeń o pracę, gdzie nieustannie wspomina się o młodym, dynamicznym zespole. To może powodować pewien niepokój u osób nieco starszych: w końcu odnalezienie się w takiej rzeczywistości bywa trudne. Można wręcz spotkać się ze stwierdzeniem, że osoby po 50. roku życia właściwie nie istnieją na rynku pracy. Czy rzeczywiście tak jest?
Określenie „silversi” – skąd się wzięło?
Milenialsi, pokolenia X, Y, Z – to nazwy dość neutralne, przypisane młodszym pokoleniom, obecnym na rynku pracy. Są to ludzie, którzy dopiero co stali się pełnoletni bądź 20-, 30- czy 40-latkowie. Problem pojawił się jednak wówczas, gdy konieczne było nazwanie pracowników nieco starszych: określanie ich np. mianem „pracowników 50+” odnosi się w sposób dość wyraźny do wieku, co jest nie tyle nieprzyjemne, ale również nieco stygmatyzujące dla takiej osoby.
Rozpoczęto zatem poszukiwania nazwy, którą można by określać pracowników nieco starszych, powyżej 45 roku życia. I właśnie stąd wzięło się określenie „silversi”, które pochodzi od angielskiego zwrotu „silver fox”, oznaczającego srebrnego lisa – czyli starszego, zadbanego mężczyznę, którego włosy są przyprószone siwizną. Jest ono zdecydowanie mniej oceniające, choć część zainteresowanych twierdzi, że wciąż nieco piętnuje. Czy tak jest rzeczywiście?
Pracownik 50+ – czy chcemy go zatrudnić?
Pracownik, który przekroczył magiczną granicę 45. czy 50. roku życia wydaje się zdecydowanie mniej “atrakcyjny” dla pracodawców. Choć żaden dział HR nie przyzna się do tego, że z góry odrzuca kandydatury osób w pewnym wieku – trudno nie dojść do takiego wniosku, poszukując pracy po ukończeniu 50.
Brak chęci zatrudnienia osób w określonym wieku wynika z wielu uprzedzeń, które są w głowach pracodawców i rekruterów. Jakich?
Stereotypy dotyczące wieku w pracy
Uważa się, że pracownik 50+ jest zdecydowanie powolniejszy od osoby młodszej, dużo bardziej podejrzliwy w stosunku do nowych technologii i niechętnie przyjmuje zmiany. Jest to niezwykle krzywdzący stereotyp, bowiem osoby nielubiące zmian można znaleźć także wśród 20-latków, a spotkanie 60-latka, który jest wielbicielem nowych technologii, nie jest w chwili obecnej tak nieprawdopodobne jak jeszcze kilkadziesiąt lat temu.
Jak wspominaliśmy, żaden dział kadr nie przyzna się otwarcie, że podchodzi niechętnie do zatrudniania pracowników w starszym wieku, jednak statystyki wyraźnie pokazują, że jest to pewien problem. Jeśli się nad tym zastanowić, wielu z nas podświadomie kieruje się stereotypami. Powiedzmy, że na stanowisko do pracy w szeroko rozumianej branży rozrywkowej startuje osoba z dużym doświadczeniem oraz znajomością realiów tego świata. Wszystko wygląda pięknie poza… rubryką z wiekiem kandydata. Magiczna granica 50 lat została przekroczona… Chęć zatrudnienia spada.
Co zrobić, by pracodawca patrzył na nas przychylniejszym okiem?
Pracownik 50+ może być ogromną wartością dla firmy – jednak musi tego chcieć. Nie da się ukryć, że w pewnym wieku możliwości ciała i umysłu są wciąż duże, jednak nie przychodzą już tak lekko jak 20-latkom. Dlatego, aby wciąż pozostać atrakcyjnym na rynku pracy – należy zadbać o siebie w każdej z możliwych sfer.
Przede wszystkim warto zadbać o odpowiedni poziom aktywności fizycznej. W ten sposób bez względu na wiek można zachować pełną sprawność oraz duży zasób sił witalnych, niezbędnych między innymi do wywiązywania się z obowiązków zawodowych. Ponadto – nie można zapominać o aktywności intelektualnej. Uczestnictwo w kursach, ale również rozrywki wpływające korzystnie na pracę umysłu, jak zagadki logiczne, szarady czy krzyżówki – pomogą pobudzić umysł do pracy.
Jednak nade wszystko należy pamiętać, że w przypadku wielu osób data urodzenia to jedynie zestaw cyferek i traktować go raczej jako zaletę niż wadę. Dzięki dłuższej obecności na rynku pracy można pochwalić się zdecydowanie większym doświadczeniem od młodych pracowników. Dbając przy tym o wspomniane wyżej aspekty można być atrakcyjnym nabytkiem dla pracodawcy bez względu na wiek.
