Od 1 stycznia 2022 r. – w związku ze zmianą przepisów wprowadzoną w ramach Polskiego Ładu 1.0 – podatnicy CIT/PIT nie mogą dla celów podatku dochodowego amortyzować m.in. budynków mieszkalnych i lokali mieszkalnych stanowiących odrębną nieruchomość. Tak wynika z art. 16c pkt 2a ustawy o PDOP i z art. 22c pkt 2 ustawy o PDOF. Jednak na mocy przepisu przejściowego (art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej – Polski Ład 1.0) podatnicy mogli, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od ww. środków trwałych, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r. Zatem w 2023 r. podatnicy CIT/PIT nie mogą już dokonywać podatkowej amortyzacji ww. środków trwałych (wiąże się to także z brakiem ujmowania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej).
Brak prawa do amortyzacji nieruchomości mieszkalnych powoduje, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wszelkich wydatków składających się na ich wartość początkową. Dotyczy to zatem nie tylko odpowiednio ceny nabycia czy kosztu wytworzenia tych składników majątku, ale także innych wydatków, np. PCC, opłat skarbowych, notarialnych i innych, naliczonych do dnia przyjęcia tych składników majątku do używania, wydatków na ulepszenie nieruchomości lub jej remont, jeśli wydatki te zostały poniesione przed przyjęciem tych składników majątku do używania stanowiąc element ich wartości początkowej.
Należy pamiętać, że wydatki te – jako element ceny nabycia/kosztu wytworzenia nieruchomości mieszkalnej – będą mogły zostać ujęte w kosztach podatkowych z chwilą sprzedaży tych składników majątku.
Jednocześnie zmianie nie ulega sposób kwalifikacji – jako koszty uzyskania przychodów – wydatków związanych z używaniem składników majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (np. media, podatek od nieruchomości) lub wydatków remontowych poniesionych już po przyjęciu lokalu bądź budynku do użytkowania.
